Labrador Retriever, rasa ceniona za inteligencję, lojalność i wszechstronność, może się również pochwalić fascynującą gamą kolorów sierści. Od klasycznej czerni po wesołą żółć i bogatą czekoladę, różnice w kolorach sierści Labrador Retriever są bezpośrednim wynikiem złożonych interakcji genetycznych. Zrozumienie genetyki stojącej za tymi kolorami pozwala hodowcom i entuzjastom docenić naukę i kunszt psiego umaszczenia. Ta eksploracja zagłębi się w konkretne geny i ich allele, które determinują różnorodną paletę barw Labrador Retriever.
🧬 Podstawowa genetyka koloru sierści u labradorów
Podstawowym genem odpowiedzialnym za kolor sierści u labradorów retrieverów jest gen MC1R, znany również jako gen Extension (locus E). Gen ten decyduje, czy pies produkuje eumelaninę (czarny pigment) czy feomelaninę (czerwony/żółty pigment). Jednak historia na tym się nie kończy. Gen TYRP1, lub locus Brown (locus B), modyfikuje eumelaninę, decydując, czy wygląda ona na czarną czy czekoladową. Przyjrzyjmy się bliżej każdemu z tych genów i ich efektom.
Locus E ma dwa główne allele: E i e. Allel E umożliwia ekspresję czarnego pigmentu, podczas gdy allel e ogranicza produkcję czarnego pigmentu, co skutkuje żółtym futrem. Pies musi odziedziczyć dwie kopie allelu e (ee), aby być żółtym, niezależnie od genów locus B, które nosi. Jeśli labrador ma co najmniej jeden allel E (EE lub Ee), geny locus B określą, czy pies jest czarny czy czekoladowy.
Locus B ma również dwa allele: B i b. Allel B powoduje czarny pigment, podczas gdy allel b powoduje pigment czekoladowy. Pies z genotypem BB lub Bb będzie czarny, podczas gdy pies z genotypem bb będzie czekoladowy, pod warunkiem, że ma również co najmniej jeden allel E (EE lub Ee) w locus E.
⚫ Czarne labradory retrievery
Czarne labradory są genetycznie reprezentowane jako E_B_, gdzie podkreślenia wskazują, że może być obecny albo dominujący, albo recesywny allel. Oznacza to, że czarny labrador może mieć genotyp EEBB, EEBb, EeBB lub EeBb. Obecność co najmniej jednego allelu E i jednego allelu B gwarantuje ekspresję czarnego pigmentu.
Intensywność czarnego koloru może się nieznacznie różnić w zależności od innych modyfikujących genów, ale podstawowy skład genetyczny pozostaje taki sam. Czarne labradory są najpowszechniejszym z trzech głównych kolorów sierści, odzwierciedlając dominację alleli E i B w rasie.
Czarny labrador może być nosicielem recesywnych genów żółtego (e) i czekoladowego (b). Jeśli zostanie skrzyżowany z innym psem, który jest nosicielem tych recesywnych genów, może dawać żółte lub czekoladowe szczenięta, prezentując ukryty potencjał genetyczny w swoim rodowodzie.
🟡 Żółte labradory retrievery
Labradory żółte posiadają genotyp eeB_ lub eebb. Podwójny recesywny ee w locus E maskuje ekspresję genów locus B. Oznacza to, że pies będzie żółty niezależnie od tego, czy nosi allele B czy b. Odcień żółtego może wahać się od bladego kremu do intensywnej czerwieni lisa, pod wpływem innych genów, które wpływają na intensywność pigmentu.
Intensywność żółtego koloru jest przede wszystkim określana przez locus Intensity, który wpływa na ilość produkowanej feomelaniny. Więcej feomelaniny skutkuje bogatszą, bardziej czerwoną żółcią, podczas gdy mniej feomelaniny skutkuje jaśniejszą, bardziej kremową żółcią.
Ważne jest, aby pamiętać, że żółte labradory mogą nadal przenosić geny czarnego lub czekoladowego. Jeśli żółty labrador z genotypem eeBb zostanie skrzyżowany z czarnym labradorem z genotypem EeBb, mogą dawać szczenięta wszystkich trzech kolorów: czarnego, żółtego i czekoladowego.
🍫 Czekoladowe labradory retrievery
Czekoladowe labradory mają genotyp E_bb. Muszą mieć co najmniej jeden allel E, aby umożliwić ekspresję pigmentu i dwa allele b w locus B, aby produkować czekoladowy pigment. Ta kombinacja skutkuje bogatym, brązowym kolorem sierści, który jest bardzo pożądany.
Podobnie jak czarne labradory, intensywność koloru czekoladowego może się różnić, od jasnej mlecznej czekolady do głębokiej, ciemnej czekolady. Na tę zmienność wpływają geny modyfikujące, które wpływają na produkcję i dystrybucję pigmentu.
Czekoladowe labradory nie mogą dawać czarnych szczeniąt, ponieważ nie mają allelu B niezbędnego do czarnego pigmentu. Mogą jednak dawać żółte szczenięta, jeśli noszą allel e w locus E i są skrzyżowane z innym psem noszącym allel e.
🌫️ Kontrowersje wokół srebrnych labradorów
„Srebrny” Labrador Retriever jest przedmiotem poważnych debat i kontrowersji w społeczności rasy Labrador. Psy te wykazują rozcieńczony kolor czekoladowy, często opisywany jako srebrzysto-szary. Uważa się, że genetyczną podstawą tego koloru jest gen rozcieńczenia (locus D), a konkretnie genotyp dd.
Locus D wpływa na intensywność pigmentu, rozcieńczając zarówno czarne, jak i czekoladowe pigmenty. W przypadku czekoladowego labradora z genotypem dd, czekoladowy pigment jest rozcieńczony do srebrzysto-szarego koloru. Jednak wielu entuzjastów rasy labrador i klubów twierdzi, że gen rozcieńczenia nie występuje naturalnie u czystorasowych labradorów retrieverów i że srebrne labradory są wynikiem krzyżowania z innymi rasami, takimi jak weimarskie.
American Kennel Club (AKC) rejestruje srebrne labradory jako czekoladowe labradory, ponieważ testy genetyczne na rozcieńczony gen nie zawsze są rozstrzygające, a standard rasy nie uznaje srebrnego za akceptowalny kolor. Debata wokół srebrnych labradorów podkreśla znaczenie odpowiedzialnych praktyk hodowlanych i testów genetycznych w celu zachowania integralności rasy labrador retriever.
🐾 Testy genetyczne na kolor sierści
Testy genetyczne stały się nieocenionym narzędziem dla hodowców, którzy chcą zrozumieć i przewidzieć umaszczenie szczeniąt labradora. Testy te mogą zidentyfikować konkretne allele obecne w locus E, locus B i locus D, zapewniając hodowcom kompleksowy profil genetyczny ich psów.
Znając skład genetyczny swojego stada hodowlanego, hodowcy mogą podejmować świadome decyzje, które psy ze sobą sparować, aby uzyskać pożądane kolory sierści. Może to pomóc im uniknąć wytwarzania niepożądanych kolorów lub selektywnie hodować pod kątem określonych kolorów.
Testy genetyczne pomagają również wyjaśnić pochodzenie i czystość rasy psów, co jest szczególnie istotne w przypadku kontrowersyjnych kolorów, takich jak srebrny. Odpowiedzialni hodowcy wykorzystują testy genetyczne, aby zapewnić zdrowie i integralność genetyczną swoich labradorów.
🐕 Rola modyfikacji genów
Podczas gdy locus E i locus B są głównymi determinantami koloru sierści u labradorów retrieverów, inne geny modyfikujące mogą wpływać na intensywność i rozmieszczenie pigmentu. Geny te mogą wpływać na odcień żółtego, głębię czekolady i ogólny wygląd sierści.
Na przykład locus Intensity odgrywa kluczową rolę w określaniu odcienia żółtego u żółtych labradorów. Psy z allelem o wyższej intensywności będą miały bogatszy, bardziej czerwony żółty, podczas gdy psy z allelem o niższej intensywności będą miały jaśniejszy, bardziej kremowy żółty.
Inne geny modyfikujące mogą wpływać na obecność tickingu (małych plamek koloru) lub pręgowania (pasków koloru) w sierści, chociaż te wzory nie są typowe dla czystej rasy labrador retriever. Złożona interakcja tych genów przyczynia się do różnorodności i piękna kolorów sierści labradora retrievera.
💡 Wniosek
Genetyka umaszczenia labradora retrievera to fascynujący i złożony temat. Interakcja locus E, locus B i innych genów modyfikujących tworzy zróżnicowaną gamę kolorów, od klasycznej czerni po radosny żółty i bogatą czekoladę. Zrozumienie tych zasad genetycznych pozwala hodowcom podejmować świadome decyzje i doceniać naukę stojącą za umaszczeniem psów. Podczas gdy istnieją kontrowersje wokół kolorów, takich jak srebrny, odpowiedzialne praktyki hodowlane i testy genetyczne mogą pomóc zachować integralność i piękno rasy labradora retrievera.
Kolory sierści labradora retrievera nie są tylko estetyczne; są świadectwem mocy genetyki i piękna naturalnej zmienności. Niezależnie od tego, czy jesteś hodowcą, właścicielem, czy po prostu wielbicielem tej wspaniałej rasy, zrozumienie genetyki koloru sierści może pogłębić twoje uznanie dla labradora retrievera.
Kontynuując badania i zrozumienie złożoności genetycznej koloru sierści, możemy zapewnić zdrowie, różnorodność i piękno labradorów retrieverów dla przyszłych pokoleń. Przyszłość tej ukochanej rasy zależy od odpowiedzialnej hodowli i zaangażowania w zachowanie jej unikalnego dziedzictwa genetycznego.
❓ Najczęściej zadawane pytania (FAQ)
Standardowe kolory sierści labrador retrievera to czarny, żółty i czekoladowy. Kolory te są określane przez interakcję genów locus E i locus B.
Labrador Retriever jest żółty, gdy odziedziczy dwie kopie recesywnego allelu e (ee) w locus E. Ten genotyp maskuje ekspresję genów locus B, co skutkuje żółtym futrem niezależnie od tego, czy pies jest nosicielem alleli B czy b.
Srebrny Labrador Retriever jest kontrowersyjnym kolorem i nie jest uznawany przez wszystkie kluby rasowe. Uważa się, że jest spowodowany przez gen dilute (dd) działający na czekoladowego labradora. American Kennel Club (AKC) rejestruje srebrne labradory jako czekoladowe labradory.
Nie, dwa żółte labradory nie mogą dać czarnych szczeniąt. Żółte labradory mają genotyp ee w locus E, który zapobiega ekspresji czarnego pigmentu. Muszą mieć co najmniej jeden allel E, aby dać czarne szczenięta.
Testy genetyczne mogą zidentyfikować konkretne allele obecne w locus E, locus B i locus D, zapewniając hodowcom kompleksowy profil genetyczny ich psów. Pozwala to hodowcom podejmować świadome decyzje o tym, które psy ze sobą połączyć, aby uzyskać pożądane kolory sierści i zapewnić zdrowie i integralność genetyczną ich labradorów.
